عاشقانه | اهنگ | دکلمه | پیامک | کاکتوسی

آهسته روى شونه‌ى راننده زد.چون ميخواست ازش يه سوال بپرسه.
راننده جيغ زد، کنترل ماشين رو از دست داد، نزديک بود که بزنه به يه اتوبوس، از جدول کنار خيابون رفت بالا، نزديک بود که چپ کنه، اما کنار يه مغازه توى پياده رو، متوقف شد...
براى چندين ثانيه، هيچ حرفى بين راننده و مسافر رد و بدل نشد.سکوت سنگينى، حکم فرما بود.
تا اين که راننده رو به مسافر کرد و گفت: هى مرد! ديگه هيچ وقت، اين کار رو تکرار نکن، من رو تا سر حد مرگ ترسوندى!
مسافر عذرخواهى کرد و گفت: من نميدونستم که يه ضربه‌ى کوچولو،آنقدر تو رو ميترسونه.

راننده جواب داد: واقعآ تقصير تو نيست، امروز اولين روزيه که به عنوان يه راننده‌ى تاکسى، دارم کار ميكنم‌،

آخه من ۲۵ سال، راننده‌ ماشين نعشکش بودم…!

«گاه آنچنان به تکرارهاى زندگى عادت ميکنيم، که فراموش ميکنيم جور ديگر هم ميتوان بود..»

وقتي که راه نمي روي زمين هم نمي خوري.
اين "زمين نخوردن" محصول سکون است نه مهارت..!
وقتي تصميم نمي گيري وکاري نمي کني،
مسلما اشتباه هم نمي کني؛ اين "اشتباه نکردن" محصول انفعال است نه انتخاب..!

خوب بودن به اين معني نيست که درهاي تجربه را برخود ببندي
و فقط پرهيز کني؛ خوب بودن در انتخاب هاي صحيح ماست که معنا پيدا کرده و شکل مي گيرد.
اشتباه کنيد اما آن را مجددا تکرار نکنيد..!

املاي ننوشته غلط هم ندارد.


پی نوشت: خوشحال شدم دیروز، چند سال پیش به یکی که اصلا هیچ سنخیتی با من نداشت کمکی کردم، دیروز بهم گفت و یادآوری کرد با اینکه خودمم یادم نبود. خوشحال شدم که تو دنیا هستن کسایی که یادشون نمیره خوبیایی ادما رو. اون لحظه یاد یکی افتادم که تا منو میبینه فوری جا عوض میکنه! انگار حق پدریشو خوردم با اینکه تا یادم میاد بهش کمک کردم.
این کجا و اون کجا...
تشکر اول کردن خوبه ولی ارزش برام نداره. دیروز به خاطر اون حرف کلی انرژی گرفتم... فکر هم نکنم کسی بهم خوبی کرده باشه و من یادم رفته باشه. ولی افسوس....

نگاهش که به من می افتد ، لحظه ای بی حرکت می ایستد. یقه کاپشن چرم روشنش را بالا می دهد و دستی می برد زیر موهایش و چند تاری از موهای نرم و قهوه ای رنگ از لای انگشتان کشیده اش رها شده و پرده ای جلوی چشمانش می کشند. لبخند کمرنگی روی لبش می نشیند. ابروهایش را بالا می اندازد و همزمان چشمکی می زند!
نگاهش که سمت گلدان روی میز می چرخد لبخندش جان بیشتری می گیرد و ردیف دندان های منظمی از میان لب های باریکش خودنمایی می کنند.
آرام می گوید:
تو خودت قشنگ ترین گل دنیایی عزیزم!! تنها تو بودی که تولدم را به خاطر داشتی و بعد نوشته روی کارت آویزان شده از گلدان را زیر لب تکرار می کند:
“تولدت مبارک مهتاب شب های تنهایی ام”
گلدان کریستال زیبا با یک شاخه گل رز قرمزآتشین تمام وسعت نگاهم را در بر می گیرد. طراوت و شادابی عجیبی در گلبرگ های مخملی اش خودنمایی می کند و تلالوء نوری که از درز پرده بر روی گلدان افتاده رنگین کمانی از قرمز و طلایی در هم رونده را درونم منعکس می کند.
دوباره بر می گردد به سمت من و حریصانه کاغذ های تیره طراحی هایش را از نظر می گذراند. نگاهش روی طرح نیمه تمام چشمهایی که با چند خط ساده و حاشور ، بی اندازه زیبا جلوه می کنند گره می خورد .