عاشقانه | اهنگ | دکلمه | پیامک | کاکتوسی

روحش شاد...

غم انگیز ترین روز های ما به نقطه سیاه خودش هم رسید...

از عید چشمای مامانم اشکه. داییم بعد از مدت ها دوره نقاحت وضعش بد و بدتر شده بود. اخه مریص بود. بچه کوچیکش زنش گیر داده بود که ارزو دارم و باید عروسی بگیری. امروز عروسیش بود. همه کسایی که از طرف دوماد رفته بودن داشتن گریه میکردن تو مجلس شادی...
چندساعت قبل من اولین نفری بودم که فهمیدم فوت کرده. لحظه سخت بخاطر فوت شدن این دایی دوست داشتنی نیست، لحظه سختش بازگو کردن به دیگرون بود.
از بعد عروسی من هرکاری کردم که ننه ام نفهمه. شماره بیمارستان رو پاک کردم. هرچیزی
شب شد ابجی اینا فهمیدن. به هوای کاری بابام رو صدا کردم و گفتم. اره دیگه خیلی بده. یهو فهمیدم خانواده خاله ام هم اومدن که به دوابجی همزمان بگن. شاید سختیش تقسیم شه. ولی هیش کی نتونست بگه.
فردا صبح میبرن خاکش کنن. و خیلی سخته که چطور به مامانم بگیم.
شاید تا فردا هیش کی نخوابه.
بابام داره اماده اش میکنه که فردا صبح بگه.
یاد شعر شهریار افتادم که میگفت صبح عروسیه و شب یاس


واقعا سخت ترین چیز انتقال دادن همچین چیزیه... هی

بهترین سال های زندگیم رو بدون یارم دارم میگذرونم

بشدت نیاز دارم و نیس. نیس که نیس...

دارم به این فکر میکنم که این حجم از غم رو الان با کی قسمت بکنم
اصلا میشه قسمت کرد؟ کافیه سرت رو بزاری رو شونه اش
تا اروم شی.خیلی زیادم نمیخوام توقع ام کمه. یک عمر

پ.ن: یه چیزه بیربط؛ به نظرم نذری به منی که میتونم غذا پیدا کنم و بخورم اشتباهه
حالا یکی با اینکه میگه دولت روشش اشتباهه
فقیر زیاد داریم؛ ولی به خاطر شام نذری میره مسجد!

چقدر امروز بد بود که به خاطر نشون دادن خودشون برای ورودی های تازه وارد
نذری میدادن.

وقتی شکمت خالی باشه عقلت کار نمیکنه.
کاش قدرت داشتم تا ملت رو تشویق میکردم نذری نگیرن.اینطوری اون مومن نادان بجای اینکه این همه غذارو اینجا پخش کنه؛ میبرد میداد به فقیر.

اصلا تفکر مردم عوض میشد و میگفت این چه بیشعوره که داره تو این منطقه نذری میده.
این مشکل تو خانواده خودمم هست، ولی حداقلش اینه خودم نمیگیرم و نذری نمیدم....

مسجد بدون شام میشه 10نفر با دادن شام میشه100 نفر. یعنی 90نفر ایمان ندارن اصلا و تظاهر میکنن....

پی نوشت از خود متن زیادتر شد... سرم رو شونت ارزوست....

زنی به مشاور خانواده گفت:
من و همسرم زندگی کم نظیری داریم؛
همه حسرت زندگی ما رو میخورند.
سراسر محبّت، شادی، توجّه، گذشت و هماهنگی.

امّا سؤالی از شوهرم پرسیدم که جواب او مرا سخت نگران کرده است.
پرسیدم اگر من و مادرت در دریا همزمان در حال غرق شدن باشیم,
چه کسی را نجات خواهی داد؟

و او بیدرنگ جواب داد: معلوم است, مادرم را ؛

چون مرا زاییده و بزرگ کرده و زحمتهای زیادی برایم کشیده!

از آن روز تا حالا خیلی عصبی و ناراحتم به من بگویید چکار کنم؟